Epitafium można sformułować na dwa sposoby. Można rozumieć definicję jako tablicę pamiątkowa poświęconą osobie zmarłej, na której zamieszczone są jej personalia, a także jako napis umieszczony na nagrobku zawierający treść odnoszącą się do zmarłego, jego dokonań za życia lub tekst religijny. Epitafium można również rozumieć jako mowę pogrzebową lub wiersz poświęcony pamięci zmarłego. Tworzeniem epitafiów zajmowało się wielu sławnych poetów choćby takich jak Mikołaj Rej, Jan Kochanowski, Mikołaj Sęp Szarzyński czy Wacław Potocki.
Dawniej tablice z epitafiami wywieszano w kościołach, klasztorach lub w bezpośrednim sąsiedztwie nagrobka. Często miały one dużą wartość, gdyż wykonywano je ze srebra lub innych cennych kruszców. Właśnie z tego powodu wiele tablic zaginęło lub znajdują się w muzeach. Obecnie tablice tworzy się z kamienia, więc ich wartość oprócz sentymentalnej jest dla obcych osób praktycznie znikoma. Znane są również przypadki, w których epitafia wykonane zostały z drewna lub też odlewane z metalu. Wygląd samych tablic zmieniał się wraz z tendencjami w sztuce. Nie chodzi o sam rodzaj materiału, ale również o ilość ornamentów. Równie dużą popularnością cieszyły się tablice ręcznie malowane.
Najsławniejsi i najbardziej zasłużeni Polacy posiadali epitafia wystawiane w kilku świątyniach. Zaliczali się do nich między innymi Kochanowski, Chopin oraz Słowacki.
Najstarsze epitafium na polskim grobie brzmi „W grobie tym kości trzech braci” i znajduje się na XI wiecznej płycie nagrobnej w katedrze gnieźnieńskiej. Sarkofag Bolesława Chrobrego znajdujący się w katedrze poznańskiej zawiera z kolei cały wiersz epitafijny, który także zaliczany jest do jednych z najstarszych.
W dawnych czasach epitafia zapisywano głównie po łacinie. Dopiero od XVII zaczęto używać mowy ojczystej. Najważniejszym zadaniem tablicy była identyfikacja nieboszczyka. Do danych personalnych oraz daty śmierci i urodzin szybko zaczęto dołączać dodatkowe informacje, które miały bardzo różne formy. Wiersze, fragmenty z Biblii to tylko niektóre z nich. Często utrwalano na nich nazwy urzędów, słowa od kochającej rodziny i tym podobne. Cechą charakterystyczną napisów nagrobnych było podkreślanie cech i zalet zmarłego, które związane były z jego życiem publicznym. Dopiero w epoce romantyzmu zauważalne jest uduchowienie epitafiów. Pojawiają się pierwsze rymy oraz cytaty z większym naciskiem na relacje z małżonkami oraz dziećmi.
Epitafia nie mają określonej długości. Jedne bywają krótkie inne długie. W dawnych czasach ich tworzeniem zajmowali się nie tylko znani poeci, ale w głównej mierze rodzina lub znajomi zmarłego. Z tego powodu z ich jakością bywa bardzo różnie. Są również spotykane przypadki, w których epitafia są bardzo długie, często wielozwrotkowe. Obecnie tendencja ta wyraźnie ulega skróceniu. Styl napisu nagrobnego często zależał od charakteru osoby zmarłej. O ile kiedyś epitafia w wesołym tonie nie były zbyt dobrze postrzegane, to obecnie jeśli zmarły nie ma nic przeciwko, to można sobie na to pozwolić. Jako podsumowanie można przytoczyć fikcyjne epitafium w tonie żartobliwym.
„Tu Jan Kowalski spoczywa w grobie,
Co przeczytawszy, odejdźcie sobie,
Bo to, czym jestem, pokrywa trawa,
A to, kim byłem, nie wasza sprawa”
