Na polskich cmentarzach dużą popularnością cieszą się inskrypcje zapisywane na nagrobkach. Ich zadaniem jest budowanie wspomnienia o zmarłym i swoiste opisywanie danej osoby. Często spotykane są również te w języku łacińskim. Najczęściej stanowią one swoistą zagadkę, gdyż większość z nas nie zna tłumaczenia tychże słów, które inni zamieszczają na nagrobkach swoich bliskich.
Język łaciński był niezwykle powszechny w dawnych czasach. Stąd na nagrobkach ważnych osobistości z dawnych lat znajdziemy wiele inskrypcji zapisanych właśnie w taki sposób. Obecnie jest to rzadsze. Dzisiejszy przeciętny Kowalski chce na nagrobku wyrazić również swój smutek oraz ubolewania, a także miłość do osoby, która na zawsze odeszła.
Przykładowe inskrypcje łacińskie:
- „Alea iacta est” – Kości zostały rzucone.
- „Ama nos et vale” – Kochaj nas i bądź zdrów (na pożegnanie).
- „Amicus certus in re incerta cernitur” – Pewnego przyjaciela poznaje się w biedzie (wyraża poziom przywiązania, przyjaźni, miłości).
- „Amore, more, ore, re iunguntur amicitiae” – Przyjaźń zawiązuje się z miłości, zwyczaju, wyglądu, czynu.
- „Amor omnia vincit” (Horacy) – Miłość wszystko zwycięży.
- „Audi, vide, sile” – Słuchaj, patrz i zachowaj milczenie (odnośnie sądu ostatecznego).
- „Carum est, quod rarum est” – Cenne jest to co rzadkie (siła przyjaźni).
- „Effugintur structos nomen honorque rogos” – Szlachetne imię pozostaje po śmierci.
- „Errare humanum est” (Seneka) – Rzeczą ludzką błądzić.
- „Etiam sanato vulnere cicatrix manet” – Nawet po zagojonej ranie pozostaje blizna (ból po stracie).
- „Finis coronat opus” – Koniec wieńczy dzieło .
- „Historia vitae magistra.” – Historia nauczycielką życia.
- „Memento mori” – Pamiętaj, że umrzesz.
- „Nihil senecit citius quem gratia” – Nic nie starzeje się szybciej niż wdzięczność.
- „Non omnis morial” (Horacy) – Nie wszystek umrę.
- „Suae quisque fortune faber est” – Każdy jest kowalem swego losu.
